31 dec 2014

Het verslag dat jullie nog te goed hadden !!

Bij deze wil ik de meelezers de beste wensen voor 2015 doen.

Opdat het een gezond en schade en schande vrij jaar mogen worden.















Tevens plaats ik  het beloofde verslag van de Tour for Life terugrit. Het verslag hiertoe was uitgebleven omdat mijn telefoontje het heeft begeven onderweg. Eenmaal terug kwam het er ook niet van.

Bardonecchia.


Aangekomen in Bardonecchia kon ik een beetje op adem komen van de laatste dag fietsen. Die was bijzonder zwaar. Niet zo zeer door het vele klimwerk, want dat vond ik eerlijk gezegd wel meevallen, de fiets is licht en gaat gemakkelijk omhoog (12km/u bij 7% helling is geen probleem). Nee met name de hitte vond ik een probleem. De laatste dag heb ik 18 bidonnetjes van een halve liter opgedronken, zonder dat ik onderweg hoefde te plassen. Dat komt neer op 9 liter, en dat is gewoon erg veel. 

Dag 1: Alpe d'Huez

De eerste etappe gaat over de Col de l'Echelle en dan over de Lautauret en tot slot de finish op de Alpe d'Huez.  Voor de foto rij ik nog wel even weg met de fiets om deze daarna snel in de bus te zetten. We moeten als support crew flink haast maken want onze ploeg heeft snelle renners. (er zitten een paar echte atleten tussen) We missen de koplopers bij een tussenstop in Briancon, maar pikken nog wel de wat langzamere rijders op.  We rijden snel door naar de top van de Lautauret, waar het hard waait en heel koud is.  Iedereen komt vrij dicht bij elkaar binnen,
binnen een half uur. (toch zaten er al een paar behoorlijk doorheen)
Nadat iedereen even heeft gepauzeerd, en heeft gegeten en gedronken wordt de tocht vervolgd, een gemakkelijk stuk nu want bergafwaarts tot aan de voet van de Alpe d'Huez. De Alpe dHuez is de eerste berg van de Buitencategorie, en wie nog niet stuk zat gaat nu wel afzien.

De beklimming is een tijdrit, en Rene slaagt er net niet in om  als snelste boven te komen, omdat hij bovenaan in het dorp een afslag te vroeg neemt (uiteindelijk was hij wel de eerste bovenaan).   In Bourg d'Oisans staat de Camping, waar Hans en Pim het kampement al hebben ingericht. De tenten staan al klaar, en er liggen warme hamburgertjes te wachten op de fietsers. Goed verzorgd, een morele opsteker. De kop is er af.

Dag 2: Croix de Fer
De volgende dag is de zwaarste dag met 4200 hoogtemeters. Op het programma staan de Croix de Fer, Col de Madeleine gevolgd door een afdaling die volgens het programmaboekje erg gevaarlijk is. Finish in Albertville. De supportcrew moet een flink stuk omrijden, en mag niet overal op de route staan. Marjolein en Elvira in de andere auto, proberen onopvallend toch op de route te komen, maar de tourleiding heeft dit in de gaten.  Ze zijn echter lang genoeg op de Croix de Fer om er achter te komen dat het toch wel steenkoud is daar. Beneden is het weer heel erg warm en de renners kunnen hier weer op temperatuur komen. Als teamsupport zijn we er het eerste en kunnen een goed plekje uitzoeken. We moeten vrij lang wachten voordat we de eerste renners zien. Meteen is duidelijk dat het zwaar is geweest. De klapstoeltjes komen heel goed van pas. (we hebben er 18 bij ons)

Halverwege de finish lassen we nog even een pause in bij een grasveldje, en ook hier weer zichtbaar dat de dag zwaar was. De laatste kilometers zijn relatief vlak, en rijdt het team in een groep naar de finish. Vlak bij aankomst echter verstoort een hond het feestje , en valt Lisette aan, en zij komt daarbij zwaar ten val, drie kilometer voor de finish. Deze drie kilometers worden nu per ambulance afgelegd. Het blijkt dat ze bijzonder veel geluk heeft gehad, en dat ze behoudens heel veel pijn niets heeft gebroken of gescheurd. Materieel is er ook geen schade.


Dag 3 : Reloaded
De derde dag ben ik weer van de partij. Ik heb goed kunnen herstellen en heb er erg veel zin in. Uit voorzorg vervang ik de avond van te voren de achterband. Ik heb namelijk de ervaring dat een Kojak nog wel eens uitelkaar wil knallen. Dit doe ik trouwens ook om even bandwisselen te oefenen, wat dit had ik namelijk nog niet gedaan. Achterwiel is er zo uit, bandje wisselen ook zo gebeurd. Het wiel terug plaatsen was toch wel een beetje gemier, maar dit kwam uiteindelijk wel goed. De volgende ochtend wil ik met de langzame groep rijden en dus vroeg starten. Bij de start blijkt dat de derailleur wieltjes niet meer draaien, een gevolg van een boterhamzakje dat op de heenreis zich in de derailleur had gewrongen. We moeten dus voor de start nog even klussen, en halen de derailleur uitelkaar. Dit kost een uur tijd, en nu ben ik de laatste die wegrijdt. Samen met het snelle groepje van ons team. Ik besluit om eigen tempo te gaan rijden, want er komen nog klimmen aan, en ik weet niet hoe ik presteer ten opzichte van de andere renners omdat ik nog niet met de rest in de bergen had gereden. Ik rij met een kruissnelheid van 50 km/u rond het meer van Annecy de eerste 20 km voordat ik de eerste klimmetjes tegen kom. Dit gaat zwaarder, maar toch zie ik al de eerste renners van de andere teams. Ik kan ze bergop inhalen, dat gaat goed dus. De andere teamgenoten zijn mij nog niet achteropgekomen, dus het gaat prima . Daarna een vlakker stuk, waar ik echt tempo kan rijden.

Hierbij kom ik steeds meer renners tegen van de andere teams, en uiteindelijk de kopgroep van mijn eigen team. Henk blijkt zich de afgelopen dagen wat te hebben vergallopeerd (hij ging erg hard de afgelopen dagen), stapt af met clusterhoofdpijn en gaat verder in de bus. Ik rij even samen mee, maar ga met het vooruitzicht van klimmetjes weer in eigen tempo verder. Een goede beslissing want het is warm, en ik wordt uiteindelijk weer ingehaald.



Dag 4 : Vlammen
Dag vier was de snelste dag tot nog toe. Verpletterend snel gereden, alles en iedereen voorbij, en als eerste aangekomen bij de bevooradingspost. het wordt al duidelijk dat de velomobiel nu toch wel in het voordeel begint te raken. Nog niet overal, maar wel als je de gang in de fiets kan houden, en op momentum de heuvels kan beklimmen dan pak je heel erg veel voorsprong op sommige stukken.








Tot 4 % helling, als het niet te warm is en de klim niet te lang is ben ik in het voordeel. Wordt het steiler dan maakt het niet heel veel uit als het koud is, maar zodra de temperatuur toeneemt is een racefiets erg in het voordeel. Het lukt me eigenlijk altijd wel om rond de 12 km/u te rijden, ongeacht hellingpercentage, zolang ik de warmte maar kwijt kan. 








Dag 5 : Grand Ballon

Dag vijf was weer een wat zwaardere dag, waarbij de grand ballon beklommen moest worden. Bijzonder warm, en ik heb het eerste deel van de Etappe de meesten moeten laten gaan. Bovenop de grand Ballon was ik echt even dizzy, zeer veel vocht verloren, en heb daar net zo lang gepauzeerd totdat ik de afdaling veilig kon maken. De afdaling was zeer lang, en ik was erg blij met de parachute. Toch moest ik halverwege de remmen toch even laten afkoelen, (dit vond ik tenminste) en heb even een paar minuten stil gestaan langs de weg. Eenmaal beneden was ik weer hersteld, echter er kwamen nog twee colletjes aan : Col de Bramont , Col des Feignes , een van de tweede categorie en een van de derde categorie. Doorbijten, na deze dag heb je het ergste gehad houd je je zelf dan voor.


Omhoog is het wederom zeer warm, en ik maak me zorgen of ik voldoende drinken bij me heb. Rustig aan rijden dus. Ik zie toch ook wel veel andere renners die het zwaar hebben, met zelfs enkelen die even langs de weg gaan liggen, en dat stelt op de een of andere manier gerust. Ik ga ongeveer even hard omhoog, en probeer zoveel mogelijk in de schaduw te rijden en stop soms even om wat af te koelen met de armen in de lucht, en naar voren leunend om de rug te kunnen laten dampen. Die stops zijn vervelend, maar het moet. Gaande weg meer bos en meer schaduw en kan het tempo weer wat omhoog. Was het koeler geweest dan had ik zeker net zo hard gereden. Nog een technische afdaling, zeer stijl en met krappe bochten en dan is het een beetje bekeken en wordt het vlakker. Het laatste stuk kan ik zeer snel rijden, en de achterstand een beetje weer goed maken. Mijn team is al een tijdje binnen als ik aankom.


Dag 6 : Blazen door de Heuvels
Dag zes is een (relatief) vlakke etappe, waarbij ik goed kan doseren. Ik besluit met het team mee te rijden. De Go-Pro verhuist van het stuur van Teun naar de zijkant van mijn fiets waar we de camera met een zuignap vlak boven het wegdek bevestigen. Dit geeft denken wij spectaculaire beelden, waarbij wielen, derailleurs en benen goed zichtbaar zijn.  Na twee uurtjes meegereden te hebben besluit ik naar het groepje dat een uur eerder is vertrokken toe te rijden. Dat uurtje verschil is geslonken tot een klein kwartier verschil omdat zij met 25 km kruissnelheid rijden, en het groepje er achter met 45 km/u (ik zei al dat het atleten waren :-) ) Nu heb ik hen ook op beeld.  We komen bijna gelijktijdig aan bij de bevoorradingspost. Na de pauze besluiten we door te jakkeren, want het gaat lekker zo, en als we als eerste aankomen is het douchewater lekker warm, en zijn ze vrij. We komen inderdaad als eerste aan.  Zo vroeg dat we nog even kunnen helpen met opbouwen van het kamp. Gemiddeld hebben we 32 km/u gereden, en dat is best snel.

Dag 7 : Ardennen

Dag zeven is de langste etappe, en ook een die ik een beetje vrees want deze gaat door de Ardennen, met enkele lastige stukjes er in. Ik besluit vroeg te vertrekken en op tempo te gaan rijden. Het eerste deel is vlak waarna een paar stevige klimmen zullen volgen. Bij de eerste klim schakel ik naar een licht verzet, te licht naar mijn gevoel, en ik wil weer op het grote blad gaan rijden, ik schakel vlug terug, te vlug, en hierbij wipt de ketting er af. Nu moet ik uit de fiets klimmen en de ketting er weer opleggen. Na wat hannessen ligt de ketting er weer op en kan ik verder rijden. Ik stap in en zet aan, ik voel en hoor krrr - kloenk, niet goed niet goed. Ik inspecteer de aandrijftrein, en zie dat de derailleur uit elkaar ligt, finaal aan gort. Bij het er weer opleggen is de ketting waarschijnlijk verdraaid. en is bij het aanzetten door de derailleur getrokken. Einde oefening, einde tour ? Flink balen.
Ik bel het support team op om mij op te pikken , dit lukt amper want de telefoon heeft al een paar dagen kuren, maar het lukt uiteindelijk. Ik kan in elk geval doorgeven waar ik sta.

De Bus is al snel ter plaatse, we laden de fiets in en ik ga met de andere bus mee, met Sonja en Ben. Onderweg kan ik echter een lift krijgen naar de camping zodat ik eerder aan de fiets kan sleutelen. Hans Struyk de fietsenmaker, heeft een ondersteuningsteam meegestuurd mee met de Tour for Life, en zij hebben gelukkig nog een derailleur van SRAM liggen . Dit is echter wel een medium cage derailleur, waarmee ook de pion moet vervangen worden. Er zat een 12-36 pion in, en dit wordt nu een 12-28. Een stukje kleiner dus. Nu moet ik zeggen dat ik de lichtste twee versnellingen ook bijna niet heb gebruikt. Ik heb zowat de hele avond nodig om het spul te vervangen, maar het moet worden gezegd de fiets rijdt als nooit te voren. Van de fietsenmaker de tip gehad dat de derailleur flink naar voren moet wijzen op het grote mes, opdat deze op het kleine blad ook nog met voldoende spanning heeft. Ik denk dat dat de oorzaak was van het aflopen van de ketting. (mij drie keer overkomen). Bij het sleutelen valt mij ten andermale weer op hoe netjes de fiets is gebouwd, ik ben nog steeds erg blij met mijn keuze, en buiten dit is er met de fiets helemaal niets aan de hand geweest. (eerder dit jaar een keer lek gereden, maar daarna helemaal niets, en tot op de dag van vandaag ook niets)

Slotdag
Dag 8. De laatste dag is meteen een korte etappe, en de vermoeidheid is bij veel mensen te zien. Ik heb dan een week langer gefietst, en voel mij beter en fitter dan ooit. Deze dag heb ik vleugels, ik heb zin om naar huis te gaan, eigen bed en zo. Maar ik moet nog wel even wakker worden. Omdat de etappe vandaag kort is hebben Hans en Pim vandaag minder tijd, dus helpen we met zijn allen het kamp op te ruimen, voordat we wegrijden . Zoals gezegd vleugels vandaag, de Cote de Wanne wordt bizar snel genomen, ik ga daar met 25 omhoog, en zie diverse mensen lossen in mijn spiegels (ik hoor achter me "sjezus"). Het mooie van spiegels is dat je goed het rode hoofd van degene achter je ziet, en ook het moment waarop het elastiek knapt. Behalve het veiligheidsaspect kan ik hierom alleen al iedereen spiegels aanraden. We rijden verder als een groep, en maken op de Vaalserberg een groepsfoto, we hebben het gehaald, zonder brokken, in heel goede teamspirit.
Vlak voor de finish in Landgraaf is er nog een verzamelpunt, waar er wordt gewacht totdat alle teams compleet zijn. In volgorde van Sponsorbijdrage rijden alle teams naar de finish. De dames van Artsen zonder Grenzen gaan voorop, en wij mogen helemaal vooraan omdat er meer dan een ton is opgehaald door ons. Een voor een rijden de teams de wielerbaan van Landgraaf op, en wat een boel mensen zeg, had ik niet verwacht. Ook mijn ouders en een tante van mij zijn er. Ook enkele notabelen van ons bedrijf zijn er, waaronder onze financieel directeur die ons nog even toespreekt. Het feest duurt niet superlang, want veel mensen willen naar huis. Ik en de fiets krijgen een lift van de bus. Pim en Ben zitten ook in de Bus, Ben stuurt. In Kinderdijk laden we uit, en rijdt ik verder naar huis, in de fiets, mijn gewone woon-werk route. Lekker in bad, nog wat tv kijken en dan naar bed.


De volgende ochtend gaat om 6:30 mijn wekker, en spring ik in de fiets, op naar mijn werk.


Naschrift:
Ja en dan ga je toch evalueren. Allereerst is het een unieke ervaring gebleken, eentje om in te lijsten. We begonnen met de heenreis, waarin de fiets vol met kampeerspullen door Nederland, Belgie, Frankrijk en Italie is gereden, en op de terugweg leeg, en met volle teamsupport. Heenreis was hier en daar wel wat eenzaam. Tevens is duidelijk dat Frankrijk niet echt een fietsland is. De infrastructuur is er tenminste niet op ingericht. Ik ben best wel op gevaarlijke wegen terecht gekomen die ik graag had vermeden. Maar alle complimenten voor de Franse automobilisten. Ik heb op enkele uitzonderingen na alleen maar zeer attent gedrag gezien. Het kamperen is ook goed bevallen. Daar was wel een zorgvuldige selectie van materiaal voor nodig om het allemaal zo licht en compact mogelijk te houden. Hierdoor paste alles goed in de fiets. De open ketting is enkele keren wel lastig gebleken omdat deze enkele keren wat te pakken heeft gehad. Zorgvuldig beladen dus.
Het fietsen met het team op de terugweg was een stuk gezelliger.

De fiets, ik kan niet anders zeggen dan :"wat een briljant apparaat".  Toch zijn er wel zaken die ik bij een volgende expeditie wat anders zou willen. Ten eerste zou ik schijfremmen willen dus. Ik ken de bezwaren daarvan, maar ik denk dat deze opgelost kunnen worden, want bij auto's werkt het immers wel perfect. Tevens denk ik dat ik niet meer zou kiezen voor sturen met joysticks, maar zou gaan voor de gebruikelijke oplossing met middenstuur. Reden hiervoor is dat je beter kan sturen op hoge snelheden.. Voor de Nederlandse situatie vind ik het echter ideaal. (in Nederland ga je meestal niet harder dan 70). Op mijn verzoek is gekozen voor onafhankelijke remmen, en dit zou ik ook niet meer doen geloof ik.
Het lage gewicht van de fiets is perfect voor klimwerk, en voor forensen door stedelijke gebieden waar je veel moet stoppen en optrekken.

29 aug 2014

Bardonnecchia

We zijn op de eindbestemming aangekomen, en nu ik wat betere internetverbinding heb zal ik ingaan op jullie reacties.
Gisteren ben ik dus met de fiets door de Alpen getrokken, en is mijn fiets dus alpenvelomobiel geworden. Het is voor mij de allerzwaarste tocht ooit geweest. Het was ontzettend warm. Ik heb wel 12 bidonnen (9 liter) leeg gedronken, zonder te moeten plassen. De warmte zorgde er voor dat de snelheid niet hoog was. Ong 13 km gemiddeld, en dit heb ik 12 uur volgehouden. Ik vond de laatste afdaling naar Bardonecchia  een beetje spannend, steil (parachute zinloos hier) en lang. De remmen werden flink heet. Af en toe ben ik daarom gestopt om de boel te laten afkoelen. Ik ga zo de boel schoonmaken en inspecteren.
Wat erg leuk was dat de tour for life crew langs kwam op de Lautauret. Ze boden mij aan om de kampeerspullen mee te nemen.
Dit heb ik bijzonder gewaardeerd, want dit scheelde best wel veel. (Hartje !!)
Kamer in het hotel geregeld, lekker gedouched, gegeten, nog geprobeerd wat te lezen, 2 bladzijden, meer lukte niet, want de slaap overmande me.
Vanochtend even wezen winkelen om een setje kleren te kopen. De eigenaar van de zaak was mij tegen gekomen op de Lautauret en enthousiast fietser, en prompt ging er heel wat van het bedrag af, grappig.
Vanmiddag komt de rest van het team met de tgv.
Groet rudolf

27 aug 2014

Op zijn kop

De titel doet wat anders vermoedden, dus laat ik maar snel helderheid geven. Vanochtend om 8 stipt reed ik weg vanuit de camping, met een verse baguette in de fiets. En reed ik weg. Onderweg zat ik te denken dat veel dingen in Frankrijk op elkaar lijken, neem nu die wegafzetting, precies hetzelde. Vier seconden later viel het kwartje, ik was het spoor weer terug aan het rijden. Barst drie kwartier zo gereden, en anderhalf uur weggegooid. Navigatie op zijn kop. Omgedraaid en gas er op. Gaandeweg werd het weer mediterraner, en begon het relief weer toe te nemen, zwaar. De benen beginnen toch wat moe aan te voelen, en de warmte doet zich gelden, veel gedronken, erg zweten. Ik zag al hagedisjes rondlopen. Geeindigd met een dolle rit van 20 km op het fietspad langs de Isere. Perfecte strak en recht pad beschut door bomen. Met 50 overheen gebulderd. Fluitje bewees weer uitstekende dienst. Uiteindelijk 233 km gereden met aankomst grenoble. Beremoe. gegeten in een best wel vage tent. Verblijf op camping les trois puchelles.

26 aug 2014

Hersteldag

Ik ben nu 200 km zuidelijker aanbeland in plan d'eau de louvarel, kortweg louvarel. Het ging vandaag uitstekend de kop ging er lopende de dag steeds beter op staan.  Er stond een stevige wind kracht vijf die ik hoofdzakelijk schuin van voren heb gehad. De dag begon met stevige regen . Snel sochtends de boel naar een droge plek verhuizen dus. De campingbaas heeft de fiets uitgebreid geinspecteerd, en bood me spontaan een lekkere bak expresso aan, kun je geen nee tegen zeggen dus. Vertrek liep iets uit, maar kan zeggen de expresso deed zijn werk. Overigens denk ik dat de fiets zo ongeveer meer is gefotografeerd en bekeken dan de eiffeltoren. Grappig hieraan is dat ik nu al vijf nederlanders heb gesproken die met IHC te maken hebben, en me hierop aanspraken.
Ik heb op een gegeven moment maar de navigatie met een schuin oog bekeken, en heb mijn interpretatie hiervan meer toegepast ik ben daardoor iets minder de mist in gegaan. Ook hielp dat alles wat overzichtelijker werd, de wegen waren wat verder in de verte zichtbaar, waardoor met meer lef kon rijden. Landschap deed mij wat Drents aan, en hierdoor voel ik mij er thuis. De dorpjes hier doen ook wat bewoonder en gezelliger aan. Ik heb nog even glad koude cola gedronken, en idd meteen weer een toeloop, heel het cafe heeft mij uitgezwaaid. Nog 2 uur doorgereden om uiteindelijk bij een pomstation (o ironie) even de weg naar een camping gevraagd. Ik kreeg spontaan allemaal lekkers en een fles ijskoud bronwater mee.
Morgen probeer ik in bourg doi-sans aan te komen.

Groet Rudolf

25 aug 2014

Navire necesse est

Lac du villegusien ben ik vandaag neergestreken. Minder ver als ik had gehoopt. Toch heb ik meestal een kruissnelheid van tegen de dertig, ondanks of vanwege de kwaliteit van het wegdek. Het baart me wel een beetje zorgen want de daggemiddeldes moeten omhoog.
Soms rij ik wel eens mis, soms word je naar zandweggetjes gestuurd waar zelfs de kamelen niet zouden willen lopen, en een andere keer heb je een pad bijna helemaal uitgereden, en zie je een hek met de text "route barre", zonder omleidings mogelijkheden, weer een andere keer kom je op  een drukke verkeersweg terecht en dat is niet fijn. Soms ga je wat vroeger een camping op omdat je de volgende denkt niet te zullen vinden. Met andere woorden, info is missing. Voor het overige geniet ik wel van de tocht, en de fiets.
Groet rudolf

Ps 1: reageren op reacties is wat moeilijk.
Ps 2: Ben, een goed herstel toegewenst, ik hoorde het net, vervelend.

24 aug 2014

Bidonnen vullen in bar le duc

We zijn vandaag aangekomen in Bar le Duc. Daar aangekomen heb ik de tent gelijk opgezet, en lekker nootjes gegeten. Daarna douchen en even een wasje gedraaid. De campingbaas gaf een toeristenfoldertje, en daar stond ook de fontijn vermeld. Je begrijpt al dat er nu bronwater in mijn bidonnetjes zit.
Maar goed vanochtend dus uit Charleville vertrokken. Eerst nog een staartje Ardennen, met nog een paar redelijk stijle hellingen. De race fietsers die ik daar op tegen kwam heb ik allemaal ingehaald. Het waren geen bejaarden kan ik verklappen. (Maar het zullen geen afgetrainde tfl atleten met een hoge VO2 max zijn geweest) Uiteindelijk werd het na een hele snelle afdaling ineens een stuk glooiender, de Ardennen waren dus op. Nu kon ik meer snelheid maken en kon ik geregeld van heuvel naar heuvel racen. De fiets houdt zijn snelheid omhoog als je maar als een bezetene blijft trappen.(stel je eens voor om de Brienenoord met 50 te beklimmen) Dit lukte niet altijd want soms was de puf daar niet voor, en dan was het weer zwoegen om boven te komen. Onderweg overstekende reeen gezien, een aangereden vos, en ik heb een bijzondere vlucht vogels gezien die in hele mooie patronen vlogen. ( vacantiemodus!)
Een 5 tal keren heeft google maps me een grindpad opgestuurd, waar ik er een van heb gereden, dit schoot niet erg op, maar dit pad was nog te doen. Toen aankomst Bar le Duc om 16:00 ik besloot om nog even door te rijden om even na bld een camping op te zoeken. Vijf km ten zuiden hield ik een tegemoet komende racefietser aan, een man van een jaar of 60 schatte ik. Deze zei dat je maar beter terug kon gaan . Rij maar achter mij aan.  Het leek of hij me wilde uitdagen, het had er echt weg van. Gas er op dus en met 60 weg. Hij ging in de beugels. Bij het eind van de weg 4 km verder, wachte ik hem op waar hij rood bezweet aan kwam. Toen is hij voor me uitgereden naar de camping, waar hij zich verontschuldigde dat hij niet meer zo hard kon, maar ja hij was dan ook tachtig!!!!  Hier kan ik niets anders dan groot respect voor hebben, want de man reed zeker 25 gemiddeld op dat stukje.
Groet rudolf.

23 aug 2014

Dag twee

Vandaag ben ik laat vertrokken, om ongeveer elf uur. Het doel was voor vandaag wat minder ambieus gesteld, en ik heb besloten iets vroeger een camping op te zoeken.
Eerst ben ik nog naar de fietsemaker geweest voor nieuwe binnenbandjes, en die hadden ze. Achteraf gezien goed om wat minder ver te willen, want ik heb een paar klimmetjes gedaan die erg extreem waren, ik denk meer dan 20%.
(45 graden leek het) boven aan bleek dan dat de weg overging in een karrenspoor. Een no go dus. Terug kon ik de remparachute even testen, maar nog ging het hard, op het laatste rechte stuk heb ik hem even laten gaan, en de snelheid bleef keurig onder de 60. Daarna een paar keer misgereden, en de draaicircel van mijn fiets is 11 meter, en het keren is wel een dingetje. Kost tijd dus. Daarna de maas. Het fietspad langs de maas is echter velomobiel heaven. Asfalt is van prachtige kwaliteit, mooi breed en behoorlijk vlak. Ik haalde hier hoge snelheden, van ca 45km/u. Het voetbalfluitje bewees hier erg goede dienst (tip) want medeweggebruikers kun je ruim van te voren waarschuwen. Kost maar 2.95,-. Nu sta ik op de camping in Charleville (mont olympe). Morgen ben ik van plan meer kilometers te maken, maar de oorspronkelijke doelstelling van 300 per dag was wat ambitieus.  Fiets houdt zich prachtig, een supermachine.

Groet Rudolf

Ps ik krijg het niet voor elkaar om fotos toe te voegen via de blogger app.

22 aug 2014

Kruimelspoor

YVanochtend ben ik vanuit Kinderdijk vertrokken. Hierbij ben ik door mijn teamgenoten uitgezwaaid, en door mijn collegas. Dit doet je wel wat. Maar eerst was er taart, want Theo Rutten is jarig. Een kwartier later ben ik dan vertrokken. Ondanks de zeer korte nachten van de week viel het me niet tegen allemaal, maar de echte topsnelheid was er niet. In rijkevoorsel nog een bijna aanrijding met een dame die van de andere kant kwam en in eens overstak. Gsm aan het oor! Door de noodstop tikte ik de voorderailleur aan ,waardoor de ketting er af liep. Een beetje schakelen, en hij zat er weer op. Maar nu liep de boel stroef en met raar geluid. Even de derailleur achter inspecteren . Er zat een zak mueslie bollen in gewrongen. Een uur bezig geweest dit er weer uit te pulken. Verder ging de tocht zonder problemen. Maar de snelheid ging er wel steeds meer uit. Het relief had hier ook wel iets mee te maken.  Hellingspercentage 17% deed de snelheid afnemen tot 12km/uur. En dat is volgens mij nog niet zo slecht met een velomobiel met kampeer uitrusting. Ik sta nu op de kamping bij Godinne, een paar km voorbij Namen. Morgen ga ik iets later weg want, want bij actie kruimelspoor heeft de ketting lopen zagen in een reserveband, er ik heb graag voldoende.  Fotos volgen nog als ik weer wifi heb. Ps Sonja de koeken waren heerlijk.

17 aug 2014

Proloog

Vrijdag 22 Augustus vertrek ik om 8:00 s'ochtends vanaf het IHC terrein in Kinderdijk richting Italie.

De laatste voorbereidingen voor de tocht zijn bijna klaar. Er moet nog een beetje aan de fiets worden afgesteld, en er zijn nog wat reserve delen besteld.  En er moet nog slim worden ingepakt, want ik heb besloten om toch te gaan kamperen onderweg. Ik heb namelijk een complete kampeeruitrusting voor minder dan 3kg op de kop weten te tikken, en die past nog in de fiets ook .

 In het voorgaande bericht kunt u de route zien. Op een segment in Belgie na is dit de route.

Groet
Rudolf.

1 jul 2014

Ardennen Offensief

Eind Augustus vertrek ik met de Evo naar Italie, om te gaan deelnemen aan de tour for life.
Deze tocht voert ons door de Alpen naar Landgraaf in Limburg. Ook de heenreis ga ik fietsend afleggen .
Augustus begint nu toch wel serieus dichterbij te komen, en er moeten beslissingen worden genomen omtrent hoe ik er heen ga, de route en nog wat andere zaken met betrekking tot bergfietsen.
Ik heb besloten om geen kampeerspullen mee te nemen aan boord, maar steeds te verblijven in een bed en breakfast.
Hierdoor blijft de fiets lekker licht en handelbaar, en kan ik lekker doortrappen.
Het enigste wat meegaat :
   2 paar schone onderbroeken,
   2 paar sokken,
   2 paar fietsbroeken .
   2 shirts
   sandalen.
   tandenborstel + tandpasta + zeep + handdoek.
   waspoeder in porties.
   4 bidonnen
   krentebollen + bananen + gelletjes .
   fietsreparatie spul. (banden + spaken + etc)
   geld + telefoon.
   E-Reader.
   GPS.
   Telefoon.
   pet
Voor de rest koop ik alles onderweg mocht ik het nodig zijn .
 
Ik heb de route al uitgezet, en denk een fantastische te hebben gevonden, waar je behoorlijk kunt doortrappen.
Ik wil ongeveer 300 km / dag doen (8/9 uur fietsen). Belgie heeft in tegenstelling tot haar reputatie op fietsgebied, een paar hele mooie fietspaden,
in de vorm van oude spoorbanen die zijn omgebouwd tot fietspad.
Het voordeel van deze paden is dat ze lekker vlak zijn,  rechtuitgaan en verkeersluw zijn , voor een velomobiel een waanzinnig voordeel .
De segmenten die zeer fraai zijn lopen van Herentals naar Aarschot, en het segment van Hoechaarden naar Namen.  Na Namen kan ik een jaagpad langs de Maas volgen, en ook deze paden zijn vlak.
Na Charleville in Frankrijk ga ik richting Bar le Duc, waarmee ik dan ongeveer halverwege ben .
Het streven is om de eerste dag tot aan Dinant te komen .


BarLeDuc weergeven op een grotere kaart

BarLeDucGrenoble weergeven op een grotere kaart Rest mij nog om Langs de route een overzicht van geschikte supermarkten, pensionnetjes en fietsenmakers op te stellen.
Iemand nog tips ?



Groeten
Rudolf

31 mei 2014

De beloofde foto's

Zoals eerder beloofd :-) Er komt nog een afneembaar licht"balkje" op waar knipperlichten opkomen + dagrijverlichting + remlicht. die precies 75 en een beetje breed is. Geintegreerd daarmee een houder voor de GPS. (Dit gaat een Garmin Etrex 20 worden, vanwege de batterijduur van 25 uur, de goede afleesbaarheid, en de mogelijkheid om gpx files te uploaden) Voor de rest blijft de fiets kaal en licht.












Grtz Rudolf

27 mei 2014

De Millennium Falcon

Vandaag heb ik mijn nieuwe fiets opgehaald bij Beyss in Straelen. Het goot van de regen, en het leek werkelijk of alle vrachtwagens ter wereld aan het rijden waren op de weg (de economie komt duidelijk weer op gang). Om 12 uur kwam ik aan, en daar stond ie dan te shinen :-) . Michael Beyss zette de fiets op een rollenbank, waarna we nog even de nieuwe Bebop pedalen monteerden. Nu kon ik plaats nemen om te kijken of alles goed was ingesteld. Net als bij de eerste proefrit 18 weken geleden bleek alles goed ingesteld. Het deksel kon er vervolgens op om te kijken of niets aanliep, en ook dit bleek niet het geval. Nu de proefrit: Vanwege de regen, ben ik binnen opgestapt en ben ik met een aanloopje naar buiten gereden. Het verhaal wil namelijk, dat als je maar hard genoeg rijdt, je niet nat wordt. Dit bleek niet waar te zijn, maar het mocht de pret niet drukken. Het accelleratie vermogen was me van de vorige keer erg bijgebleven, en nu ook weer. En ook is de fiets erg stil, en dat vind ik heel erg bijdragen aan het fietsplezier. Verschil met de vorige keer was het sturen met "Pfanzerlenkung", de proef fiets had een helmstok (zo kan je een Evo (op verzoek) ook bestellen) . De keuze voor "Pfanzer lenkung" bevalt mij prima, alleen om de naam al, maar ook omdat je lichaam zo beter de warmte af kan voeren (je armen hangen vrij, en liggen niet op de buik). Ik kreeg nog een assortiment reserve delen mee, alle handleidingen, een componentenlijst en twee reserve banden (extreem lichte panaracer minits (170 gram) ) Nu nog ff aftikken, de fiets achter in de Mondeo laden, en naar huis. Uiteraard heb ik thuis gekomen meteen mijn woon werkroute even gereden. Ja en wat kun je daarover zeggen : 1. Accelleratie vermogen is extreem . (je springt naar hyperspace met (en zo heb ik de fiets maar genoemd) de Millennium Falcon) 2. Algera brug (2% stijging) deed ik met de Alleweder op een goede dag met 30 km/u, en nu met de EVO met 40+ km/u 3. 47 km/uur gereden op de Tiendweg met een erg lage hartslag. (niet gemeten, maar het was veel, heel veel lager dan anders) 4. Waar je bang voor wordt gemaakt , drempels, is totaal geen probleem, alleen stoeprandjes moeten met beleid. 5. Vergeleken met de Alleweder is de draaicircel erg groot, en dit is nog even wennen. 6. Er is nu een compact double voor gemonteerd 34/54, en volgens mij is dit veelste licht voor mij . (11/36 achter) 7. De vering is mij nog wat te veel op comfort ingesteld. (die gaan nog wat straffer worden) 8. De hydraulische trommelremmen functioneren prachtig, goed doseerbaar en krachtig. Conclusie, Erg mooie fiets, erg netjes afgewerkt, erg snel. En heb ik hiermee de beste fiets ter wereld ? Volgens mij wel :-) Greetz Rudolf.

5 mei 2014

Record, dankzij VIS

Niet veel bijzonders te melden, maar wel een nieuw record. Op mijn dagelijkse woonwerk route kom ik over twee bruggen heen en over een fietspad langs de A15
Vandaag had ik er de gang goed in, de brug over de Noord beklim ik met 34 km/uur. Bij de afdaling moet ik ietwat temporiseren om twee oudere echtparen niet te veel te laten schrikken. Op het fietspad langs de A15 gaat het gas er weer op, en ga ik met een kruissnelheid van ca 40 vooruit. Dit bouw ik uit totdat ik op een gegeven moment 47 rijdt, totdat ik een scherpe bocht moet maken meteen daarna een klimmetje moet doen. De Brienenoordbrug beklim ik normaalgesproken met zon 23 a 25 km/u, en heb hem wel eens met 28 omhoog gereden, vandaag doe ik iets rustiger aan en ga met 20 omhoog. Eenmaal bovengekomen blijft de afdaling over. Deze doe ik iets rustiger dan anders, maar haal daarbij toch bijna de 60. Halverwege de afdaling zie ik in mijn spiegel een racefietser die wel heel erg zijn best doet met de afdaling. Blijkbaar heeft hij het plan opgevat mij in te halen. Hij heeft een tijdrithelm op en hangt diep in de beugels en staat in de pedalen te trappen in een heel hoog tempo, en dat helpt want hij komt dichterbij. Ook op het vlakke gaat hij zo door, en lijkt niet van plan op te geven. Verdorie, nu moet ik nog aan het werk ook. Ik geef ook gas en trek door naar 45 km/u, maar de racefietser komt nog steeds dichterbij, dammn een pro, en een goeie!!! Haakse bocht naar links de IJsseldijk op, nu maar eens echt gas geven . En trappen maar. Ik trap harder dan ik tot nog toe heb gedaan in de Alleweder, ik zie de race fietser nog steeds in de beugels hangen, een taaie. Pas bij 50 km / u zie ik de racefietser niet meer dichterbij komen. Ik besluit door te zetten en trek door en door, tot ik op geen gegeven ogenblik 59 rijd. De fiets zingt, en zoemt en vibreert, ik maak me allang niet meer druk om de racefietser en geniet van het moment. Bij de Algerabrug aan gekomen moet ik vanwege het verkeer en het onoverzichtelijke kruispunt afremmen en is de euforie ten einde. Gr Rudolf.

6 mrt 2014

Krr krrr krrr .......... kplof ratatatatatt

Omdat ik door het fietsen steeds lichter ben gaan worden (van 104 naar 93 kg) zijn mijn veren te lang geworden. De stuurinrichting loopt nu iets aan. Een kleine upgrade is dus gewenst, en daarom geef ik de fiets een grote beurt. Ik bel Leo van Alligt, en geef mijn bestelling door, kortere veren en o-ringen. Vrij snel al ligt mijn pakketje in de brievenbus. Ik leg de fiets op zijn kant, en haal de veerpoot uit elkaar. De alligt fietsen zijn duidelijk op eenvoudig onderhoud bedacht, want ik kan de veerpoot uitelkaar halen, zonder het wiel te hoeven loshalen. Ik hoef alleen maar de bovenkant van de poot uit een kogelkopje te trekken, en vijf seconden later heb ik de oude veer er uitgehaald. Even schoonmaken en de nieuwe veer er weer in. Het weer terugplaatsen van de veer is ook zo gebeurd. De borgpen in de kogelkop terugplaatsen is eigenlijk nog het lastigst. Dan is de ketting aan de beurt. Ik zet normaliter behoorlijk wat vermogen op de pedalen, waardoor de ketting erg is uitgerekt in de loop van de tijd. Meteen even nieuwe o-ringen er op, voorzover nodig. Ik blijk niet helemaal goed te hebben geteld, en kom tien schakeltjes te kort. Ik los het even tijdelijk op met een stukje van de oude ketting, wat overigens geen goed idee was. Een paar dagen later heb ik de resterende schakeltjes. en power link sluitschakels, en ga voor een tweede poging. Tijd voor een proefritje. Er zit nu om de paar seconden een rateltje in de ketting. krrr ..................krrrr....................krrrr..............enz. Ook wipt de ketting nu met enige regelmaat van de kettingrollen af, geen vooruitgang dus . Nu is het te donker, maar wellicht moet ik eens kijken of de ketting goed kan draaien. Zondag wordt het mooi weer, en dan moet ie het zeker doen!!! Wordt vervolgt Greetz Rudolf.

28 jan 2014

Fietsen in een groep racefietsers.

De Tour for Life zal ik fietsen met een velomobiel in een groep met racefietsen. Dit zal op een aantal punten lastig zijn.  Ten eerste is een velomobiel bergop langzamer dan een racefiets. Op het vlakke, en in de afdalingen zou je vele malen sneller kunnen rijden.  Het is niet uitgesloten, dat het mogelijk is om een uur eerder dan de eerste racefietser te finishen, en de tenten alvast op te zetten. 

We hebben als team echter afgesproken om elkaar te gaan helpen, en dan blijf je dus bij elkaar in de buurt.

Hoe stel je je dan op in een groep. Een velomobiel heeft nagenoeg geen zog, en dus heeft het geen zin om in het wiel te hangen,  en zelf in het wiel hangen is ook niet zo zinnig.  Er een stukje voor of achter lijkt het credo.

Een inventarisatie van mogelijkheden. 

- Aanmoedigen van achteren.  (Doortrappen brullen wordt vast gewaardeerd!!!)
- Navigeren.
- Het eten en drinken meenemen. Er is veel ruimte aan boord. 
- Water halen voor het team. 
- Gereedschap + reserve materialen mee aan boord.
- Filmbeelden verzorgen. 

Maar de fiets wordt wel zwaar zo...

Hoe dan ook, wat heel zinnig lijkt, is het monteren van een remlicht. 

Greetz
Rudolf.

24 jan 2014

De A7

Het gaat in dit artikeltje niet over de snelweg door Groningen en Friesland,
maar over een nazaat van de Alleweder, die door Alligt wordt gebouwd.
De A7 is een broertje van de A6 en is wat sportiever en sneller dan de A6.
De mijne heb ik bijna twee jaar geleden gekocht, en ik heb er bijna 20.000 km mee gefietst.
De topsnelheid die ik er mee heb gehaald in Nederland is 80 km/uur,
maar dat was de Brienenoordbrug af, en met doodsverachting. (wel leuk trouwens om net zo hard als de vrachtwagens te gaan, maar onverantwoord met 70 mm trommels)
Op het vlakke kan ik iets over de 50 rijden, maar dat hou ik niet langer dan vijftien minuten vol.
Kruissnelheid is ongeveer 38 als ik rustig aan doe, en 44 als ik wat meer doorzet.
foto door Marcel Spijker


De fiets is uitgevoerd in polyesther, kwaliteit daarvan is voldoende.  Het aluminiumwerk is netjes en sterk, het geeft geen krimp. Verder is de fiets simpel en doordacht.
De aandrijftrein bestaat uit , natuurlijk de berijder, een 65 blad voor, en achter een 3x9 Naaf derailleur versnelling van SRAM. De pedalen zijn Speedplay Frogs.
De Sram naaf derailleur is voor de gebruiker bijzonder gebruikersvriendelijk, omdat het naafgedeelte kan schakelen in stilstand, en dat komt heel goed van pas als je was vergeten terug te schakelen.
De naaf moet af en toe wat worden bijgesteld. De pedalen zijn echt superfijn in het gebruik, klikt zeer gemakkelijk in, en je kunt je voeten draaien tijdens het trappen, hetgeen je knieen spaart.
De Derailleur is blootgesteld aan weer en wind, toch valt het onderhoud hieraan mee. Regelmatig (eens per week) een pufje teflonspray lijkt afdoende. Ik smeer niet de hele ketting steeds, maar datgene wat op dat moment buiten ligt.
Er is heel veel ruimte aan boord, achter en naast de stoel kun je veel kwijt. Voorin vanwege het grote voetengat kun je echter niets meenemen.

foto door Marcel Spijker

Het voetengat is erg groot, lucht lekker door maar gaat natuurlijk ten koste van de aerodynamica.
De vering heb ik vervangen door de stijfste en langste exemplaren die ik kon vinden.
De rijeigenschappen zijn hierdoor enorm verbeterd, waardoor er harder door bochten kan worden gereden, en snelle afdalingen niet meer met ingehouden adem worden afgelegd. Wel zouden de veren iets korter kunnen . 
De veerpoten moeten overigens wel erg vaak worden gesmeerd, omdat ze anders gaan kreunen.
De achtervering wordt verzorgd door een elastomeer vering, en hier ben ik zeer tevreden over, want die is precies goed, en onderhoudsvrij bovendien.
Banden achter een "Crazy Bob", en voor Marathon plus. Marathon plus is voor de achterband niet goed gebleken omdat de wielen met deze banden snel gaan spinnen . Met de Crazy Bob (2.10 breed) heb ik dit nog niet voor elkaar gekregen.
De voorwielen zijn twee Flevobike composiet wielen, die ik iedereen kan aanraden omdat je zo nooit meer gebroken spaken hebt, en beter achter de wielen kan komen.
Is er helemaal niets te zeuren over de fiets?
Niet veel nee, drie punten slechts.
1. De fiets voelt zwaar aan tijdens accellereren, en op klinkerwegen.
2. De veerpoten moeten heel vaak gesmeerd worden .
3. De remmen zijn van onvoldoende kwaliteit. Doseren niet goed en zijn niet krachtig genoeg.
Pluspunten zijn voor mij toch wel :
 1. de degelijkheid van de fiets.
 2. de toegankelijkheid van alle onderdelen, waardoor onderhoud heel gemakkelijk is .
 3. Verder vind ik de fiets mooi ontworpen en herkenbaar.
Greetz
Rudolf

18 jan 2014

Geheime missie

Kun je komend weekend komen helpen klussen vroeg mijn broer van de week. Er stond mij vaag bij dat dit niet kon, ik had wat anders. ...   Oja riep ik, ik kan alleen Zondag, want Zaterdag heb ik wat anders, dit vertel ik je Zondag wel.  Oh zei mijn broer, moet je op een geheime missie ?!
Yep !! Ik moet naar het buitenland.

Zaterdag tegen het eind van de ochtend gaat de bel, en collega Arjan staat voor de deur. We stappen in de auto, en dirigeren de auto de Van Brienenoord brug over, richting Breda, Tilburg, Eindhoven, Venlo en uiteindelijk daar de Duitse grens over om 8 km verder op onze bestemming aan te komen.
We rijden een industrieterrein op en parkeren bij een loods, waar onze contactpersoon al op ons wacht. Hij gebaart ons richting de ingang van de loods te gaan. Arjan en ik stappen uit, en gaan de loods binnen. In het licht zien we onze contactpersoon beter.

Beyss!!  stelt hij zich voor. We zijn dus, en we mogen de missie onthullen, in de werkplaats van Go-One, om een proefrit te maken met een Evo-K. De fiets staat al klaar, en is van te voren al op maat ingesteld. (ik moest mijn maten door mailen). Een onzekerheidje nog was of er een hoge of lage deksel op moest. Met schoenmaat 46 aan werd dit dus de hoge deksel . Na het deksel geplaatst te hebben kan ik op pad.   Waauw wat een accelleratie, vier keer trappen en ik zit al boven de dertig, en nog drie trappen er bij en ik zit op veertig, ongehoord !!!!

Wat valt verder op. Volstrekte stilte aan boord, de fiets is ongeloofelijk stil, geen kraak geen piep. Je merkt eigenlijk alleen hoe hard hij rijdt door het blazen van de wind in het gezicht. Ik heb ook de stabiliteit van de fiets beproefd door een bocht (een ruime met uitwijkmogelijkheid) steeds sneller te nemen. De fiets ligt als een blok op de weg, en bochten kun je sneller nemen dan ik momenteel durf.
De draaicircel is groter dan mijn Alleweder, maar valt mij met 8.5 meter reuze mee. Wel mis ik af en toe even de voetengaten, maar met de handen aan de voor wielen kom je een eind.
De fiets is eigenlijk tot in de perfectie afgewerkt, tesamen met de Orca het beste wat ik tot nog toe heb gezien in de velomobiel wereld.

Terwijl Arjan de fiets ook even probeert praat ik nog even met Beyss verder over de uitrustingsmogelijkheden. Ik spreek de wens uit om met schijfremmen te gaan werken vanwege mijn wens om in de Alpen te fietsen. Nou zegt Beyss dan zetten we er toch gewoon hydraulische trommelremmen op van 90 mm, voor het schijfremmen gevoel .  WTF denk ik dan, die bestonden toch niet ????  Blijkt dus wel het geval te zijn!!   Kost een beetje extra, maar op een budget van 9k is dit peanuts.

In het achterhoofd ben ik er al een beetje uit en besluit een Evo-K te bestellen. Met de volgende specificaties :
Carbon versie < 24 kg. Ultegra groepen ( voor 54/34 ) en achter (36-11).  Hydraulische trommelremmen 90 mm,  Led verlichtings installatie. Speedplay Zero pedalen.  Kleur wit.

In mei wordt hij geleverd ...

11 kilo afgevallen en een beetje vrolijker rijden we weer naar Nederland...

greetz
Rudolf.

3 jan 2014

Schijfremmen en wielen

Hoewel ik nog nooit een hogere afdaling heb gedaan dan de van Brienenoordbrug, ben ik toch al aan het nadenken over afdalingen in de bergen.  Ik ben van mening dat hier niet te lichtzinnig over moet worden nagedacht.

Zo lezend door alle blogs hierover is een terugkerend item het oververhit raken van de trommelremmen, en als gevolg daarvan de verminderde remwerking. Een ander issue is het happen van de trommelremmen, dat in de vlakke polder al vervelend is, maar bij een afdaling nog een stapje vervelender, omdat de fiets ineens een stapje opzij kan doen, en kan gaan slingeren.

Een oplossing hiervoor is het gebruik van remparachutes, waarmee in elk geval kan worden voorkomen dat de fiets een te hoge snelheid gaat behalen. Aangedragen nadeel hiervan is dat de parachutekabels bij veel gebruik in de war kunnen raken.

Een andere oplossing is de toepassing van grotere trommelremmen, waarmee het happen een beetje minder schijnt te zijn, de trommelremmen worden ook minder heet, als gevolg van het grotere oppervlak.

De laatste oplossing is het gebruik van hydraulische schijfremmen, waarvan ik denk dat ze toch beter zullen bevallen dan trommelremmen. Met name keramische schijfremmen zijn niet zo gevoelig voor remhitte. Ook zijn ze heel goed doseerbaar.

Het genoemde nadeel van een schijfrem is dat ze meer onderhoud schijnen te vergen, doordat de remmen sneller vervuilen omdat de wielkasten veel modder accummuleren. Persoonlijk denk ik dat dit erg meevalt (of is dit de hoop ?), aangezien je bijna geen MTB (modderfietsen) kunt krijgen zonder deze remmen. Het is overigens wel zo dat je bij een MTB wat gemakkelijker bij de remmen kan om te borstelen, of om rempads te vervangen.

Bij een velomobiel zit een rem in principe altijd achter het wiel, en om er bij te kunnen moet je ofwel hele slanke armen hebben die tussen de spaken door passen, of je moet de fiets op de kant leggen . Bij een velomobiel met dichte wielkasten is ook dat nog een beetje lastiger, omdat je e.e.a. minder goed kunt zien.

Uitgaande van een fiets met open wielkasten, kun je de oplossing ook zoeken in het vergroten van de spaakruimte.  Wanneer je van 36 spaaks wielen overgaat naar 5 spaaks wielen, dan is de ruimte achter het wiel een stuk toegankelijker geworden.

Flevobike heeft voor mij de oplossing, in de vorm van composietwielen. Ik heb deze reeds op mijn Alleweder A7 zitten. Ik heb die wielen toen gekocht, omdat ik het steeds breken van de spaken een beetje zat was. Nou ik wou dat ik het eerder had gedaan, want naast het feit dat ik nooit meer last van spaakbreuk heb, is het ook stiller fietsen geworden, en het staat gewoon veel mooier.

Bij mijn toekomstige fietsen wil ik deze wielen weer, maar dan in combinatie met schijfremmen .

Greetz
Rudolf.