Bij deze wil ik de meelezers de beste wensen voor 2015 doen.
Opdat het een gezond en schade en schande vrij jaar mogen worden.
Tevens plaats ik het beloofde verslag van de Tour for Life terugrit. Het verslag hiertoe was uitgebleven omdat mijn telefoontje het heeft begeven onderweg. Eenmaal terug kwam het er ook niet van.
Bardonecchia.
Aangekomen in Bardonecchia kon ik een beetje op adem komen van de laatste dag fietsen. Die was bijzonder zwaar. Niet zo zeer door het vele klimwerk, want dat vond ik eerlijk gezegd wel meevallen, de fiets is licht en gaat gemakkelijk omhoog (12km/u bij 7% helling is geen probleem). Nee met name de hitte vond ik een probleem. De laatste dag heb ik 18 bidonnetjes van een halve liter opgedronken, zonder dat ik onderweg hoefde te plassen. Dat komt neer op 9 liter, en dat is gewoon erg veel.
Dag 1: Alpe d'Huez
De eerste etappe gaat over de Col de l'Echelle en dan over de Lautauret en tot slot de finish op de Alpe d'Huez. Voor de foto rij ik nog wel even weg met de fiets om deze daarna snel in de bus te zetten. We moeten als support crew flink haast maken want onze ploeg heeft snelle renners. (er zitten een paar echte atleten tussen) We missen de koplopers bij een tussenstop in Briancon, maar pikken nog wel de wat langzamere rijders op. We rijden snel door naar de top van de Lautauret, waar het hard waait en heel koud is. Iedereen komt vrij dicht bij elkaar binnen,
binnen een half uur. (toch zaten er al een paar behoorlijk doorheen)
Nadat iedereen even heeft gepauzeerd, en heeft gegeten en gedronken wordt de tocht vervolgd, een gemakkelijk stuk nu want bergafwaarts tot aan de voet van de Alpe d'Huez. De Alpe dHuez is de eerste berg van de Buitencategorie, en wie nog niet stuk zat gaat nu wel afzien.
De beklimming is een tijdrit, en Rene slaagt er net niet in om als snelste boven te komen, omdat hij bovenaan in het dorp een afslag te vroeg neemt (uiteindelijk was hij wel de eerste bovenaan). In Bourg d'Oisans staat de Camping, waar Hans en Pim het kampement al hebben ingericht. De tenten staan al klaar, en er liggen warme hamburgertjes te wachten op de fietsers. Goed verzorgd, een morele opsteker. De kop is er af.
Dag 2: Croix de Fer
De volgende dag is de zwaarste dag met 4200 hoogtemeters. Op het programma staan de Croix de Fer, Col de Madeleine gevolgd door een afdaling die volgens het programmaboekje erg gevaarlijk is. Finish in Albertville. De supportcrew moet een flink stuk omrijden, en mag niet overal op de route staan. Marjolein en Elvira in de andere auto, proberen onopvallend toch op de route te komen, maar de tourleiding heeft dit in de gaten. Ze zijn echter lang genoeg op de Croix de Fer om er achter te komen dat het toch wel steenkoud is daar. Beneden is het weer heel erg warm en de renners kunnen hier weer op temperatuur komen. Als teamsupport zijn we er het eerste en kunnen een goed plekje uitzoeken. We moeten vrij lang wachten voordat we de eerste renners zien. Meteen is duidelijk dat het zwaar is geweest. De klapstoeltjes komen heel goed van pas. (we hebben er 18 bij ons)
Halverwege de finish lassen we nog even een pause in bij een grasveldje, en ook hier weer zichtbaar dat de dag zwaar was. De laatste kilometers zijn relatief vlak, en rijdt het team in een groep naar de finish. Vlak bij aankomst echter verstoort een hond het feestje , en valt Lisette aan, en zij komt daarbij zwaar ten val, drie kilometer voor de finish. Deze drie kilometers worden nu per ambulance afgelegd. Het blijkt dat ze bijzonder veel geluk heeft gehad, en dat ze behoudens heel veel pijn niets heeft gebroken of gescheurd. Materieel is er ook geen schade.
Dag 3 : Reloaded
De derde dag ben ik weer van de partij. Ik heb goed kunnen herstellen en heb er erg veel zin in. Uit voorzorg vervang ik de avond van te voren de achterband. Ik heb namelijk de ervaring dat een Kojak nog wel eens uitelkaar wil knallen. Dit doe ik trouwens ook om even bandwisselen te oefenen, wat dit had ik namelijk nog niet gedaan. Achterwiel is er zo uit, bandje wisselen ook zo gebeurd. Het wiel terug plaatsen was toch wel een beetje gemier, maar dit kwam uiteindelijk wel goed. De volgende ochtend wil ik met de langzame groep rijden en dus vroeg starten. Bij de start blijkt dat de derailleur wieltjes niet meer draaien, een gevolg van een boterhamzakje dat op de heenreis zich in de derailleur had gewrongen. We moeten dus voor de start nog even klussen, en halen de derailleur uitelkaar. Dit kost een uur tijd, en nu ben ik de laatste die wegrijdt. Samen met het snelle groepje van ons team. Ik besluit om eigen tempo te gaan rijden, want er komen nog klimmen aan, en ik weet niet hoe ik presteer ten opzichte van de andere renners omdat ik nog niet met de rest in de bergen had gereden. Ik rij met een kruissnelheid van 50 km/u rond het meer van Annecy de eerste 20 km voordat ik de eerste klimmetjes tegen kom. Dit gaat zwaarder, maar toch zie ik al de eerste renners van de andere teams. Ik kan ze bergop inhalen, dat gaat goed dus. De andere teamgenoten zijn mij nog niet achteropgekomen, dus het gaat prima . Daarna een vlakker stuk, waar ik echt tempo kan rijden.
Hierbij kom ik steeds meer renners tegen van de andere teams, en uiteindelijk de kopgroep van mijn eigen team. Henk blijkt zich de afgelopen dagen wat te hebben vergallopeerd (hij ging erg hard de afgelopen dagen), stapt af met clusterhoofdpijn en gaat verder in de bus. Ik rij even samen mee, maar ga met het vooruitzicht van klimmetjes weer in eigen tempo verder. Een goede beslissing want het is warm, en ik wordt uiteindelijk weer ingehaald.
Dag 4 : Vlammen
Dag vier was de snelste dag tot nog toe. Verpletterend snel gereden, alles en iedereen voorbij, en als eerste aangekomen bij de bevooradingspost. het wordt al duidelijk dat de velomobiel nu toch wel in het voordeel begint te raken. Nog niet overal, maar wel als je de gang in de fiets kan houden, en op momentum de heuvels kan beklimmen dan pak je heel erg veel voorsprong op sommige stukken.
Tot 4 % helling, als het niet te warm is en de klim niet te lang is ben ik in het voordeel. Wordt het steiler dan maakt het niet heel veel uit als het koud is, maar zodra de temperatuur toeneemt is een racefiets erg in het voordeel. Het lukt me eigenlijk altijd wel om rond de 12 km/u te rijden, ongeacht hellingpercentage, zolang ik de warmte maar kwijt kan.
Dag 5 : Grand Ballon
Dag vijf was weer een wat zwaardere dag, waarbij de grand ballon beklommen moest worden. Bijzonder warm, en ik heb het eerste deel van de Etappe de meesten moeten laten gaan. Bovenop de grand Ballon was ik echt even dizzy, zeer veel vocht verloren, en heb daar net zo lang gepauzeerd totdat ik de afdaling veilig kon maken. De afdaling was zeer lang, en ik was erg blij met de parachute. Toch moest ik halverwege de remmen toch even laten afkoelen, (dit vond ik tenminste) en heb even een paar minuten stil gestaan langs de weg. Eenmaal beneden was ik weer hersteld, echter er kwamen nog twee colletjes aan : Col de Bramont , Col des Feignes , een van de tweede categorie en een van de derde categorie. Doorbijten, na deze dag heb je het ergste gehad houd je je zelf dan voor.
Omhoog is het wederom zeer warm, en ik maak me zorgen of ik voldoende drinken bij me heb. Rustig aan rijden dus. Ik zie toch ook wel veel andere renners die het zwaar hebben, met zelfs enkelen die even langs de weg gaan liggen, en dat stelt op de een of andere manier gerust. Ik ga ongeveer even hard omhoog, en probeer zoveel mogelijk in de schaduw te rijden en stop soms even om wat af te koelen met de armen in de lucht, en naar voren leunend om de rug te kunnen laten dampen. Die stops zijn vervelend, maar het moet. Gaande weg meer bos en meer schaduw en kan het tempo weer wat omhoog. Was het koeler geweest dan had ik zeker net zo hard gereden. Nog een technische afdaling, zeer stijl en met krappe bochten en dan is het een beetje bekeken en wordt het vlakker. Het laatste stuk kan ik zeer snel rijden, en de achterstand een beetje weer goed maken. Mijn team is al een tijdje binnen als ik aankom.
Dag 6 : Blazen door de Heuvels
Dag zes is een (relatief) vlakke etappe, waarbij ik goed kan doseren. Ik besluit met het team mee te rijden. De Go-Pro verhuist van het stuur van Teun naar de zijkant van mijn fiets waar we de camera met een zuignap vlak boven het wegdek bevestigen. Dit geeft denken wij spectaculaire beelden, waarbij wielen, derailleurs en benen goed zichtbaar zijn. Na twee uurtjes meegereden te hebben besluit ik naar het groepje dat een uur eerder is vertrokken toe te rijden. Dat uurtje verschil is geslonken tot een klein kwartier verschil omdat zij met 25 km kruissnelheid rijden, en het groepje er achter met 45 km/u (ik zei al dat het atleten waren :-) ) Nu heb ik hen ook op beeld. We komen bijna gelijktijdig aan bij de bevoorradingspost. Na de pauze besluiten we door te jakkeren, want het gaat lekker zo, en als we als eerste aankomen is het douchewater lekker warm, en zijn ze vrij. We komen inderdaad als eerste aan. Zo vroeg dat we nog even kunnen helpen met opbouwen van het kamp. Gemiddeld hebben we 32 km/u gereden, en dat is best snel.
Dag 7 : Ardennen
Dag zeven is de langste etappe, en ook een die ik een beetje vrees want deze gaat door de Ardennen, met enkele lastige stukjes er in. Ik besluit vroeg te vertrekken en op tempo te gaan rijden. Het eerste deel is vlak waarna een paar stevige klimmen zullen volgen. Bij de eerste klim schakel ik naar een licht verzet, te licht naar mijn gevoel, en ik wil weer op het grote blad gaan rijden, ik schakel vlug terug, te vlug, en hierbij wipt de ketting er af. Nu moet ik uit de fiets klimmen en de ketting er weer opleggen. Na wat hannessen ligt de ketting er weer op en kan ik verder rijden. Ik stap in en zet aan, ik voel en hoor krrr - kloenk, niet goed niet goed. Ik inspecteer de aandrijftrein, en zie dat de derailleur uit elkaar ligt, finaal aan gort. Bij het er weer opleggen is de ketting waarschijnlijk verdraaid. en is bij het aanzetten door de derailleur getrokken. Einde oefening, einde tour ? Flink balen.
Ik bel het support team op om mij op te pikken , dit lukt amper want de telefoon heeft al een paar dagen kuren, maar het lukt uiteindelijk. Ik kan in elk geval doorgeven waar ik sta.
De Bus is al snel ter plaatse, we laden de fiets in en ik ga met de andere bus mee, met Sonja en Ben. Onderweg kan ik echter een lift krijgen naar de camping zodat ik eerder aan de fiets kan sleutelen. Hans Struyk de fietsenmaker, heeft een ondersteuningsteam meegestuurd mee met de Tour for Life, en zij hebben gelukkig nog een derailleur van SRAM liggen . Dit is echter wel een medium cage derailleur, waarmee ook de pion moet vervangen worden. Er zat een 12-36 pion in, en dit wordt nu een 12-28. Een stukje kleiner dus. Nu moet ik zeggen dat ik de lichtste twee versnellingen ook bijna niet heb gebruikt. Ik heb zowat de hele avond nodig om het spul te vervangen, maar het moet worden gezegd de fiets rijdt als nooit te voren. Van de fietsenmaker de tip gehad dat de derailleur flink naar voren moet wijzen op het grote mes, opdat deze op het kleine blad ook nog met voldoende spanning heeft. Ik denk dat dat de oorzaak was van het aflopen van de ketting. (mij drie keer overkomen). Bij het sleutelen valt mij ten andermale weer op hoe netjes de fiets is gebouwd, ik ben nog steeds erg blij met mijn keuze, en buiten dit is er met de fiets helemaal niets aan de hand geweest. (eerder dit jaar een keer lek gereden, maar daarna helemaal niets, en tot op de dag van vandaag ook niets)
Slotdag
Dag 8. De laatste dag is meteen een korte etappe, en de vermoeidheid is bij veel mensen te zien. Ik heb dan een week langer gefietst, en voel mij beter en fitter dan ooit. Deze dag heb ik vleugels, ik heb zin om naar huis te gaan, eigen bed en zo. Maar ik moet nog wel even wakker worden. Omdat de etappe vandaag kort is hebben Hans en Pim vandaag minder tijd, dus helpen we met zijn allen het kamp op te ruimen, voordat we wegrijden . Zoals gezegd vleugels vandaag, de Cote de Wanne wordt bizar snel genomen, ik ga daar met 25 omhoog, en zie diverse mensen lossen in mijn spiegels (ik hoor achter me "sjezus"). Het mooie van spiegels is dat je goed het rode hoofd van degene achter je ziet, en ook het moment waarop het elastiek knapt. Behalve het veiligheidsaspect kan ik hierom alleen al iedereen spiegels aanraden. We rijden verder als een groep, en maken op de Vaalserberg een groepsfoto, we hebben het gehaald, zonder brokken, in heel goede teamspirit.
Vlak voor de finish in Landgraaf is er nog een verzamelpunt, waar er wordt gewacht totdat alle teams compleet zijn. In volgorde van Sponsorbijdrage rijden alle teams naar de finish. De dames van Artsen zonder Grenzen gaan voorop, en wij mogen helemaal vooraan omdat er meer dan een ton is opgehaald door ons. Een voor een rijden de teams de wielerbaan van Landgraaf op, en wat een boel mensen zeg, had ik niet verwacht. Ook mijn ouders en een tante van mij zijn er. Ook enkele notabelen van ons bedrijf zijn er, waaronder onze financieel directeur die ons nog even toespreekt. Het feest duurt niet superlang, want veel mensen willen naar huis. Ik en de fiets krijgen een lift van de bus. Pim en Ben zitten ook in de Bus, Ben stuurt. In Kinderdijk laden we uit, en rijdt ik verder naar huis, in de fiets, mijn gewone woon-werk route. Lekker in bad, nog wat tv kijken en dan naar bed.
De volgende ochtend gaat om 6:30 mijn wekker, en spring ik in de fiets, op naar mijn werk.
Naschrift:
Ja en dan ga je toch evalueren. Allereerst is het een unieke ervaring gebleken, eentje om in te lijsten. We begonnen met de heenreis, waarin de fiets vol met kampeerspullen door Nederland, Belgie, Frankrijk en Italie is gereden, en op de terugweg leeg, en met volle teamsupport. Heenreis was hier en daar wel wat eenzaam. Tevens is duidelijk dat Frankrijk niet echt een fietsland is. De infrastructuur is er tenminste niet op ingericht. Ik ben best wel op gevaarlijke wegen terecht gekomen die ik graag had vermeden. Maar alle complimenten voor de Franse automobilisten. Ik heb op enkele uitzonderingen na alleen maar zeer attent gedrag gezien. Het kamperen is ook goed bevallen. Daar was wel een zorgvuldige selectie van materiaal voor nodig om het allemaal zo licht en compact mogelijk te houden. Hierdoor paste alles goed in de fiets. De open ketting is enkele keren wel lastig gebleken omdat deze enkele keren wat te pakken heeft gehad. Zorgvuldig beladen dus.
Het fietsen met het team op de terugweg was een stuk gezelliger.
De fiets, ik kan niet anders zeggen dan :"wat een briljant apparaat". Toch zijn er wel zaken die ik bij een volgende expeditie wat anders zou willen. Ten eerste zou ik schijfremmen willen dus. Ik ken de bezwaren daarvan, maar ik denk dat deze opgelost kunnen worden, want bij auto's werkt het immers wel perfect. Tevens denk ik dat ik niet meer zou kiezen voor sturen met joysticks, maar zou gaan voor de gebruikelijke oplossing met middenstuur. Reden hiervoor is dat je beter kan sturen op hoge snelheden.. Voor de Nederlandse situatie vind ik het echter ideaal. (in Nederland ga je meestal niet harder dan 70). Op mijn verzoek is gekozen voor onafhankelijke remmen, en dit zou ik ook niet meer doen geloof ik.
Het lage gewicht van de fiets is perfect voor klimwerk, en voor forensen door stedelijke gebieden waar je veel moet stoppen en optrekken.
